Ik heb het lang niet gezien.
Waarom ik me steeds aangetrokken voelde tot mensen
die me net genoeg aandacht gaven om me verbonden te voelen,
maar nooit écht beschikbaar waren.
Mensen die dichtbij leken te komen,
maar me uiteindelijk toch op afstand hielden.
Er was altijd iets in mij dat bleef hopen,
dat dacht: “Misschien als ik nóg liever ben,
nog meer geef,
dan kiest die ander wél voor mij.”
Tot ik op een dag tegen mezelf zei:
“Waarom voelt het alsof ik mezelf telkens moet bewijzen
om gezien te worden?”
Dat was een sleutel.
Want het ging niet over die ander.
Het ging over mij.
Over het kind in mij dat leerde dat liefde niet vanzelf kwam.
Dat je daar hard voor moest werken.
Dat je je moest aanpassen aan wat de ander nodig had.
Mijn lichaam had spanning verward met verbinding.
Onvoorspelbaarheid met diepgang.
Afstand met mysterie.
En toen er iemand in mijn leven kwam
die wél bleef,
die zacht was, aanwezig,
die me zag zonder dat ik hoefde te pleasen…
wist ik me geen raad.
“Ik voel het niet,” dacht ik.
Maar wat ik voelde,
was rust.
En dat was onbekend terrein.
Want mijn systeem kende geen rust in nabijheid.
Alleen maar alertheid.
Ik begon te kijken.
Naar hoe ik was opgegroeid.
Naar de mensen die me leerden wat ‘liefde’ zou moeten zijn.
Sommigen fysiek aanwezig,
maar emotioneel gesloten.
Sommigen vriendelijk,
maar niet veilig.
En ineens zag ik het patroon:
Het ging nooit over hén.
Het ging over vroeger.
Over mijn verlangen om eindelijk wél gekozen te worden,
door mensen die eigenlijk helemaal niet konden geven
wat ik zo nodig had.
En nu weet ik:
Liefde, echte verbinding,
begint bij thuiskomen in mezelf.
Bij voelen zonder vechten.
Bij ontvangen zonder verdoven.
Zonder steeds opnieuw proberen het verleden recht te zetten.
Dat is het werk.
Niet jezelf verbeteren,
maar jezelf toestaan om echt te zijn.
Zonder oude scripts.
Zonder het verlangen om alsnog te ‘winnen’.
Alleen maar jij. In rust. In waarheid.
Herken jij dit ook?
Dat je telkens in hetzelfde soort verhaal belandt,
met mensen die je terugbrengen naar iets ouds?
Misschien is het tijd om dat verhaal te herschrijven.
Niet met hen, maar met jezelf.
Herken jij jezelf in dit verhaal?
Heb je ook gemerkt dat sommige verbindingen je vooral leeg achterlaten,
en vraag je je af waarom dat steeds gebeurt?
Je hoeft het niet alleen uit te zoeken.
Als dit resoneert – stuur me gerust een berichtje.
Ik lees het met aandacht en zonder oordeel.
Soms is één gesprek al genoeg om een nieuw inzicht te krijgen.
Je bent welkom.
— Carole