“Het Kippenhok”, waar het gekakel nooit ophoudt en het drama altijd vers is! Over een ochtend die begon als iedere andere, maar eindigde in chaos.
Alles begon bij de graantjes…
Het was vroeg in de ochtend, en Boer Henk kwam met zijn vertrouwde voeremmer het hok in. Zodra de hennen het gerinkel van de emmer hoorden, brak de hel los. Henriëtte, onze zelfbenoemde koningin van het hok, stond natuurlijk al vooraan. Met haar kippenborst vooruit en een blik alsof ze persoonlijk de bestelling had gedaan, wachtte ze ongeduldig tot Boer Henk strooide. Zoals ik al eerder schreef, een dag als iedere andere dag.
Maar vandaag… was er een probleem.
“Is dit alles?” kakelde Truus, terwijl ze een verdwaald graantje oppikte. “Ik zweer je, vorig jaar rond deze tijd kregen we dubbel zoveel!”
“Je hebt het zelf opgegeten, Truus,” siste Henriëtte, terwijl ze een andere kip een stevige pik gaf om haar plekje te verdedigen. “Altijd die onzin van jou.”
Net op dat moment kwam Bella, de nieuwste hen in het hok, aarzelend dichterbij. Bella was nog maar een paar dagen in het hok en had zich tot nu toe op de achtergrond gehouden. Maar honger maakt brutaal, en ze waagde een stap richting het voer. Dat had ze dus beter niet kunnen doen.
“Nou, kijk eens wie durft!” kakelde Rika 3, die erom bekend staat overal en altijd wel een menig te hebben en die te ventileren ook “Eerst de beste plek bij het drinkwater en nu ook nog onze graantjes? Denk je dat je beter bent dan wij, prinses Bella?”
Bella stond met haar pootjes in de modder en keek de andere kippen met grote ogen aan. “Ik… ik wilde alleen een paar graantjes…” piepte ze. Ze was zich te pletter geschrokken en vergeten dat ze al lang een kip was en geen klein kuikentje dus durfde ze van schrik, niets meer te zeggen.
“Nee hoor, meid,” zei Truus sarcastisch. “Je wilde het hele buffet! Je hebt vast een voorraadje verstopt ergens. Zeg je niks? Dan zal het dus wel kloppen ook.” En omdat Truus vond dat dat een waarheid als een koe was, keek ze de anderen aan zodat die dat ook konden vinden. Want samen ben je nooit alleen.
Een onverwachte twist
Terwijl de hennen ruzie maakten, zag niemand wat er aan de andere kant van het hok gebeurde. Koos, de haan, stond rustig te scharrelen… met zijn snavel vol graan. Terwijl de dames met elkaar in de clinch lagen, had hij zich strategisch naar een hoekje verplaatst en deed zich tegoed aan wat er nog over was.
Pas toen Henriëtte hem zag, barstte de bom. “KOOS!” krijste ze, haar veren wijd uitgespreid. “Wat denk je wel niet? Dat jij hier de baas bent?”
Koos keek op, kauwde langzaam op een graantje en gaf een nonchalant antwoord. “Tsja, als jullie bezig zijn met ruzie maken, blijft er meer over voor mij.”
“Ik bedoel dat het leven in het hok niet draait om wie het meeste krijgt. Het draait om samenwerken, om delen, en om elkaars gezelschap waarderen. Het voer is er altijd weer de volgende ochtend. Maar jullie maken elkaar zo gek, dat niemand meer geniet van wat we hébben. Elke dag is het hetzelfde liedje terwijl als iedereen zijn graantje meepikt is er niets aan de hand en heeft iedereen genoeg.”
Het bleef even stil in het hok. Zelfs Truus zei niets. Uiteindelijk knikte Henriëtte langzaam. “Misschien heeft Koos een punt. Bella, kom hier. Pak maar wat.”
Bella keek verbaasd, maar dankbaar, en deed een stap naar voren. Rika 3 zuchtte, maar zei niets meer.
De moraal van het verhaal
De dames waren zo druk bezig met elkaar te beschuldigen, dat ze niet zagen hoe Koos het graan voor hun snavels wegkaapte. Een wijze les voor ons allemaal: samenwerken levert meer op dan ruziemaken.
Maar probeer dat maar eens uit te leggen aan een stelletje kippen…