Wat als de duisternis nou eens heel verhelderend kan zijn?
Soms voelt het leven zwaar, alsof je in een donkere tunnel zit zonder idee waar het licht is. Die “donkere tijden” kunnen ons mensen volledig uit balans halen. Wat vertrouwd was, is weg. Wat komt, weet je nog niet. Je zit vast in een soort niemandsland, waar alles chaotisch en leeg aanvoelt.
Het is logisch dat we dit soort periodes als iets slechts zien. We voelen pijn, onzekerheid, misschien zelfs wanhoop. Maar wat als die duisternis er niet is om ons kapot te maken, maar juist om ons iets te leren? Wat als het een soort pauzeknop is, een kans om stil te staan en dingen opnieuw te bekijken?

Kijk naar de natuur. Een zaadje moet eerst in het donker van de aarde zitten voordat het kan groeien. En zonder de nacht zou je nooit de sterren zien. Duisternis is niet alleen maar “het einde,” het is ook een plek waar dingen beginnen. Maar dat is lastig te zien als je er middenin zit.
Misschien herken je het wel: je probeert krampachtig grip te krijgen op wat er gebeurt. Waarom voel ik me zo? Wanneer gaat het voorbij? Het liefst wil je controle hebben, of tenminste een beetje zekerheid. Maar juist dat vasthouden maakt het zwaarder. Duisternis vraagt iets anders van je: durf los te laten. Laat het ongemak er even zijn.
Dat is spannend, want stilzitten in het onbekende voelt niet natuurlijk. We willen oplossingen, actie, duidelijkheid. Maar vaak gebeurt de grootste verandering juist in die momenten van stilte. Wat eerst alleen maar leeg en chaotisch leek, blijkt achteraf een tijd te zijn geweest waarin je oude patronen losliet en ruimte maakte voor iets nieuws.
Misschien is dat wel de echte kracht van donkere periodes. Ze laten je zien wat niet meer werkt. Ze dwingen je te stoppen en naar binnen te kijken. En als je dat doet, als je het aandurft om het niet-weten even uit te zitten, merk je dat er langzaam iets verschuift.
De duisternis is niet je vijand. Het is een deel van het leven. Het brengt een boodschap: “Rust, kijk naar binnen, en vertrouw dat het licht vanzelf weer komt.”
Dus als je ooit in zo’n donkere periode zit, weet dan dat het niet voor altijd is. Misschien is dit wel het begin van iets moois, iets dat je nog niet kunt zien, of voelt, maar dat langzaam groeit in de schaduw.
Even een moment van herkenning.
Van binnen weet je dit ook wel.
Jij kunt het prachtig verwoorden
Dank je wel
Alsjeblieft. Dankjewel ๐
Dat “van binnen’ waar je dat weet, zoals je dat omschrijft dat zit inderdaad binnen in jou. Misschien vind je nog wel meer herkenning als je die plek uitgebreid onderzoekt ? Hoe ouder ik word hoe meer en hoe vaker ik me realiseer dat – wanneer je denkt op de bodem te liggen – het dus altijd, hoe dan ook, beter wordt. Een boeiend onderwerp. Misschien ook een idee om eens te organiseren: een satsang.
Ken het. Momenteel in de dark Knight fase en dan weer helemaal in de laatste fase. Nu weer terug in de dark knight. Lekker dat heen en weer. In de stilte en donker ligt ook kracht. Begin steeds meer en meer te begrijpen en voelen en in twijfel verdwijnt.
Mooi, Lucas!
Lieve Carole
Heel mooi omschreven en ongelooflijk herkenbaar. Ik ga jouw schrijven voorlezen aan mijn zus. De vraag: “waarom voel ik mij zo?” beheerst bijna haar hele denkvermogen en slurpt het laatste beetje energie weg van haar terwijl het antwoord uitblijft…
Dank lieverd ๐๐๐
Met liefde.