“De grote verenruzie”
De aanleiding: Een verloren veer

Het begon allemaal op een rustige middag. De zon scheen, de boer was druk op het erf, en de kippen zaten vredig te scharrelen. Totdat Rika 3 een opvallende vondst deed: een prachtige, sneeuwwitte veer die los op de grond lag.
“Oh, wat een schoonheid!” riep ze uit, terwijl ze de veer bewonderde. “Dit is vast van Henriëtte, zij heeft van die perfecte veren. Maar wacht eens even… waarom zou ík deze veer niet houden?”
Ze stak de veer trots in haar vleugels en paradeerde door het hok alsof ze zojuist de verkiezing voor Miss Kippenhok had gewonnen.
De ontdekking
Het duurde niet lang voordat Henriëtte de veer opmerkte. “Rika 3,” kakelde ze scherp, “wat heb je daar?”
“Oh, dit? Gewoon een veer die ik vond,” zei Rika nonchalant.
“Een veer die jij… vond?” Henriëtte’s ogen vernauwden. “Dat is MIJN veer! Ik herken hem uit duizenden. Geef hem terug, onmiddellijk.”
Rika 3 hield koppig haar pootjes stevig op de grond. “Waarom zou ik? Het lag op de grond, dus het is van niemand. Vinden is houden, Henriëtte.”
De escalatie
Het gekibbel tussen Henriëtte en Rika 3 trok al snel de aandacht van de rest van het hok. Truus kwam nieuwsgierig dichterbij. “Wat is hier aan de hand?” vroeg ze.
“Rika 3 heeft een veer van mij gestolen,” verklaarde Henriëtte.
“Gevonden,” verbeterde Rika haar met een triomfantelijke glimlach.
Bella, die net bezig was met een worm, keek vanaf de zijkant toe en zuchtte. “Kunnen we niet gewoon rustig blijven? Het is maar een veer. Het is zo’n heerlijk weer met dat zonnetje”
Maar Henriëtte was vastbesloten. “Het gaat niet alleen om de veer, Bella. Het gaat om respect. Als iedereen zomaar mijn veren kan oppakken, waar blijft dan de orde in het hok?”
De climax
Wat begon als een woordenwisseling, eindigde in een spektakel. Henriëtte probeerde de veer met haar snavel terug te pakken, maar Rika 3 was sneller en rende het hele hok door. “Pak me dan als je kan!” riep ze uitdagend.
De andere kippen, aangestoken door de opwinding, begonnen mee te kakelen. Truus zette haar lunch in op Rika 3. “Ik wed om 5 maiskorrels, dat ze het wint!”
Bella, echter, bleef afstandelijk en fluisterde: “Het is gewoon een veer, mensen…”
De oplossing
Uiteindelijk greep Koos, de haan, in. Hij kakelde luid boven het lawaai uit: “Dames, genoeg! Dit is een hok, geen arena. Om een veer??”. Omdat mannen nou eenmaal niks van vrouwen snappen, natuurlijk. Dat weten de kippen ook wel maar ja, Koos is de enige man waar ze bij kunnen, dus er valt al zo weinig te scharrelen in de late avonduurtjes!
De kippen vielen stil. Henriëtte en Rika 3 keken elkaar aan, allebei een beetje beschaamd.
“Nou ja,” mompelde Rika 3, “misschien ben ik wel iets te ver gegaan.” Ze haalde de veer uit haar vleugels en gaf hem terug.
Henriëtte nam hem aan, maar zuchtte met veel gevoel voor drama: “Hier, Rika 3. Als het zo belangrijk voor je is, mag je hem houden. Een echte leider kan delen.” En keek of de andere kippen wel doorhadden dat zij dus een echte leider was.
Rika 3 keek verbaasd en glimlachte toen. “Dank je, Henriëtte. Misschien was ik ook wat koppig.”
En zo eindigde de Grote Verenruzie. Het hok keerde terug naar de rust, en Rika 3 stak de veer weer trots in haar vleugel, dit keer met toestemming. Ze voelde dat ze als kip, gegroeid was. “Ik ben een gevoelskip en alles heeft een reden” zuchtte ze, want Rika 3 wist dat er meer was in het leven dan alleen het kippenhok.
Bella schudde haar kop en mompelde: “Wat een hoop drama om niets en we zijn gewoon weer waar we begonnen”.
De moraal van het verhaal
Soms gaat het niet om wat we verliezen, maar om hoe we ermee omgaan.
Maar probeer dat maar eens uit te leggen aan een stelletje kippen…
